Είμαι

Υπάρχουν φορές που χανόμαστε ανάμεσα στην λογική και την διαίσθησή μας.

Ακολουθάμε σκέψεις βασισμένες στην φαντασίωση και τον ιδεαλισμό και ταυτόχρονα παλεύουμε να προσεγγίσουμε τα πράγματα αναλυτικά και γειωμένα.

Αναζητάμε τον σκοπό μας μέσα από την ανάγκη για ανεξαρτησία και ανανέωση προσπαθώντας να παρακάμψουμε τις ευαισθησίες μας για να νοιώσουμε ότι μπορούμε να εκφραστούμε μέσα από μια αυτοπεποίθηση που τελικά καταλήγει να είναι προϊόν εσωτερικής σύγκρουσης και παρανόησης της έννοιας της αυτονομίας.

Σαν μικροί αυτοδίδακτοι επιστήμονες μπαίνουμε σε βαθιά προβληματισμένες σκέψεις που ανακυκλώνουν εσωτερικές ασυνείδητες συγκρούσεις γιατί στην πραγματικότητα κάπου εκεί μακριά, βλέπουμε την προσωπική μας ανάπτυξη που μπορεί να μας καθρεφτίσει κομμάτια της ψυχής μας.

Αντιστεκόμαστε σε αυτό που φαντάζει περιορισμός αναζητώντας την καινούργια εμπειρία και την γνώση που θα μας επιτρέψει να συνδυάσουμε την εσωτερική μας δύναμη με την διαισθητική κατανόηση, την αναλυτική σκέψη, την συναισθηματική ευαισθησία και συνεχίζουμε παράλληλα την διερεύνηση της ισορροπίας μεταξύ της ανεξαρτησίας και της διαπροσωπικής σύνδεσης. Αυτής που μπορεί να μας συνδέσει με το άτομο απέναντί μας. Με την αίσθηση της ανάγκης για Ζωή.

Από αυτήν την οπτική ο προσωπικός αναστοχασμός, μας φέρνει αντιμέτωπους με τις σκοτεινές και ανεξερεύνητες πτυχές του ασυνειδήτου μας, με σκοπό να αποδεχθούμε τις αδυναμίες και τις δυνάμεις μας. Η διαδρομή προς την αυτογνωσία γεμίζει αντιφάσεις καθώς ακούμε την λογική και νοιώθουμε την διαίσθησή μας όταν μας μεταφέρει το μήνυμα της επιταγής να περάσουμε μέσα από την πίκρα και τον πόνο για να φτάσουμε στην ευτυχία.

Και όλο αυτό… μέσα μας.

Εκεί που είναι η πραγματική πρόκληση του να ζήσουμε. Να αντιληφθούμε να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε τον κόσμο όπως θα ήταν αν δεν υπήρχε το πέπλο αυτό, που όταν πέφτει, η λάμψη της συνείδησης γίνεται διαύγεια.

Έτσι επιστρέφουμε σε ένα γνώριμο σενάριο απομόνωσης και δυσκολίας σύνδεσης πρώτα με τον εαυτό και μετά με τους άλλους. Αυτούς που έχουμε ανάγκη να συναναστραφούμε για να μας καθρεφτίσουν ένα ακόμα κομμάτι του εσωτερικού μας παζλ.

Εμείς είμαστε υπεύθυνοι, όταν το δούμε αυτό το κομμάτι, κάτι να το κάνουμε. Κάπως να το ταιριάξουμε μαζί με όλα τα άλλα που ανυπομονούν για μια θέση στην καρδιά μας. Για μια θέση δίπλα στον συνάνθρωπό μας. Δίπλα σε αυτούς που αγαπήσαμε αλλά ξεχάσαμε. Δίπλα στον ίδιο μας τον εαυτό που αέναα προσπαθεί να κατακτήσει την θέση του σε έναν κόσμο γεμάτο αντανακλάσεις. Γεμάτο αντίγραφα μιας αιώνιας και μεγάλης ψυχής που σκορπίστηκε μέσα στα σώματά μας για να βρει την δική της αλήθεια μέσα από τις δικές μας ζωές. Αυτές που φοβόμαστε να χάσουμε από την στιγμή που γεννιόμαστε.

Από εκείνη την πρώτη στιγμή που αυτό που μπήκε μέσα μας το ψάχνουμε έξω από εμάς, μέσα στους άλλους!

Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα αυτής της ζωής. Να μπορέσουμε να δούμε αυτήν την μικροσκοπική σταγόνα ψυχής που δίνει νόημα στην ζωή του άλλου μέσα σε εμάς.

Αυτός που θα κερδίσει αυτό το στοίχημα, δεν ηρεμεί. Από εκείνη την στιγμή αντιλαμβάνεται ότι το στοίχημα δεν υπήρξε ποτέ. Το δημιούργησε ο φόβος, το σκοτάδι, η άγνοια, η ανάγκη για αγκαλιά, κατανόηση και βαθιά αποδοχή. Βαθύτερη από αυτή μιας μάνας. Βαθύτερη από την ύπαρξη που διέπει το είναι του ανθρώπου που έχει την όψη αυτού που δρα προς τα Άνω από τον φόβο να μην πέσει προς τα κάτω και τελικά ταπεινωθεί.

Η ταπείνωση όμως έχει μέσα της ένα μυστικό. Έχει τον εσωτερικό θάνατο του Εγώ που την συνοδεύει μέχρι να παραδώσει και την τελευταία σταγόνα ζωής που μπορεί να βρει μέσα σου. Αν δεν την παραδόσεις, στέκεις εκεί και την κοιτάς, μέχρι να σε δει και αυτή και πλέον επιστρέφεις στο γνώριμο για να ξανακερδίσεις όλο τον αγώνα που έδωσες πίσω. Αν την παραδόσεις, είσαι έτοιμος. Μπορείς να πενθήσεις, μπορείς να αφεθείς στην μη ύπαρξη και στο τίποτα που συνοδεύει το όλο. Αυτό που από την αρχή αναζητούσες στις γραμμές αυτού του κειμένου, που ακόμα και αυτό φαντάζει πλέον μάταιο.

Εκεί, αυτήν ακριβώς την στιγμή είναι που μπορείς να μην επιστρέψεις πουθενά. Να μείνεις στην βαθιά υπόκλιση της ταπείνωσης που θα σου θυμίζει για την συνέχεια αυτό που υπάρχει ακόμα και πιο κάτω από αυτήν.

Την ταπεινότητα, που χωρίς να μαρτυράει τον εαυτό της, στα μάτια του Εγώ, θυμίζει ταπείνωση αλλά δεν είναι. Είναι αυτό που μπορείς να έχεις όταν δεν έχεις τίποτα. Την ελευθερία από μία επιτηδευμένη πραγματικότητα που εσκεμμένα λειτουργεί ισοπεδωτικά μόνο για ένα λόγο. Γιατί παραβιάστηκε κάπου, κάποτε εκεί πίσω στην Αρχή που μέχρι και σήμερα Άρχει στα πάντα. Παραβιάστηκε από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος κοίταξε ψηλά και θέλησε να ξεπεράσει το εν-αυτώ που έχει μέσα του. Το Δώρο που του δόθηκε να μπορεί να κοιτάζεται στον καθρέφτη και να βλέπει μέσα του τον ίδιο τον Θεό.

Αν τον κοιτάξεις θα σε διαπεράσει και θα χάσεις την έννοια της ύπαρξής σου. Αν μείνεις με το βλέμμα χαμηλωμένο θα κερδίσεις την ζωή σου. Και αυτή είναι αρκετή. Είναι αυτό που σου δόθηκε για να ταλαιπωρηθείς όσο ακριβώς χρειάζεται για να σταματήσεις κάποια στιγμή να την ψάχνεις έξω από σένα. Μέσα στους άλλους. Μέσα στον καθρέφτη της ύπαρξης και της ομοίωσης που είναι πάντα εκεί για να σου θυμίζει ότι δεν υπάρχεις έτσι απλά. Υπό Άρχεις μιας πραγματικότητας που θέλει μόνο την έννοια του Θεού να Άρχει.

Εκεί, μέσα στα τρίσβαθα της ταπεινότητας και μόνο εκεί είναι η θέση από την οποία μπορείς να συνδεθείς μαζί του. Μαζί με αυτό που κυβερνά όχι το σύμπαν αλλά την ύπαρξη. Ένα υλοποιημένο σύμπαν που διέπεται από τους ανάλογους νόμους.

Ένας από αυτούς είναι που διαχωρίζει την λογική από την διαίσθηση. Στον χώρο της επιστήμης όλα αυτά φαντάζουν φιλοσοφία. Στον χώρο της φιλοσοφίας όλα αυτά θα μπορούσε να είναι έξω από την λήθη. Εκεί που η α-λήθεια δεν φοβάται τον ίδιο της τον εαυτό γιατί δεν τον έχει παραβιάσει με την αποσύνδεση από την έννοια της πηγής.

Έτσι, καθώς ο νους διερευνά την αίσθηση, ξεχνάει να αφεθεί. Να ταπεινωθεί μπροστά στην αίσθηση που έρχεται από το σώμα που είναι δέκτης όλων αυτών που μας συνδέουν με την ύπαρξη γύρω μας. Ξεχνάει ότι βρίσκεται μέσα σε έναν φορέα που δανείστηκε για να εξερευνήσει την αυτό-δημιουργία του και πλέον ακυβέρνητος ταξιδεύει στην αφηνιασμένη θάλασσα των ενεργειακών ιδεών που αν δεν ξέρεις να τις κουμαντάρεις θα γυρίσουν σαν πύρινες ενεργειακές γλώσσες να σε καταπιούν.

Αν ξέρεις, γαληνεύεις. Ηρεμείς. Βρίσκεις το κέντρο σου και μέσα από αυτό επιβραδύνεις το εσωτερικό σου ρολόι αρχίζοντας να μπορείς να παρατηρείς σε αργή κίνηση και έξω από εσένα όλο αυτό που συμβαίνει απίστευτα γρήγορα μέσα σε σένα.

Τότε, η λογική παύει. Ο ηνίοχος ξαναβρίσκει το κέντρο του και τα δύο ά-λογα υποτάσσονται στην ενέργειά του. Στην βούλησή και στην θέλησή του. Η λογική, μπορεί όταν κοιτάει να βλέπει την διαίσθηση και η διαίσθηση την λογική. Το ταξίδι χάνει το νόημα της αναζήτησης και βρίσκει αυτό του σκοπού.

Τότε, έχεις πετύχει τον επόμενο αλλά όχι τελικό στόχο του απλά να υπό άρχεις.

Έχεις πετύχεις να είσαι!

Το μετά είναι άλλη ιστορία!

Κανάρης Κάραλης, Ψυχολόγος,

Πιστοποιημένος Συντονιστής Ομάδων

Συστημικής Αναπαράστασης