Την Ελευθερία την κατακτάς όταν αφήνεις αυτό που δεν είναι δικό σου!

Καθώς μεγαλώνουμε μέσα σε ένα οικογενειακό και κοινωνικό πλαίσιο, δεν διαμορφώνουμε μόνο τις δικές μας εμπειρίες. Ασυνείδητα ενσωματώνουμε και εμπειρίες, συναισθήματα, ρόλους ή ακόμη και πεπρωμένα άλλων. Κουβαλάμε λύπες που δεν είναι δικές μας, πεποιθήσεις που μας περιορίζουν χωρίς να ξέρουμε γιατί, ενοχές που κληρονομήσαμε χωρίς να τις κατανοήσουμε. Αυτά τα «ξένα βάρη» συνδέονται συχνά με την ανάγκη μας να ανήκουμε, να είμαστε πιστοί, να βοηθήσουμε ή και να προστατεύσουμε πρόσωπα που αγαπήσαμε βαθιά.

Όταν αυτές οι εσωτερικευμένες καταστάσεις δεν έχουν αναγνωριστεί, λειτουργούν σαν αόρατα εμπόδια που διαμορφώνουν τη ζωή μας σιωπηλά, από το ψυχικό μας παρασκήνιο. Κάτι μέσα μας μοιάζει να βαραίνει, να μάς κρατά πίσω χωρίς λογική εξήγηση. Μπορεί να δυσκολευόμαστε να χαρούμε αυθόρμητα, να προχωρήσουμε με εμπιστοσύνη, να συνδεθούμε με αλήθεια. Είναι σαν να υπάρχει ένας αθέατος τοίχος ανάμεσα σε εμάς και τη ζωή που επιθυμούμε.

Στις σχέσεις μας, επανεμφανίζονται γνώριμες πληγές, στην εργασία νιώθουμε παγιδευμένοι, στο σώμα εκφράζονται κόμποι που δεν λύνονται εύκολα. Και καθώς αναρωτιόμαστε τι κάνουμε «λάθος», ξεχνάμε να ρωτήσουμε «μήπως αυτό που ζω δεν ξεκίνησε από εμένα;» ή ακόμα πιο απλά «μήπως δεν είναι δικό μου;».

Πολλές φορές, πρόκειται για ιστορίες που δεν είναι δικές μας, κι όμως έχουν εγγραφεί βαθιά μέσα μας σαν καθήκον ή σαν μοίρα. Μας διαμόρφωσαν χωρίς να τις επιλέξουμε. Κι όσο μένουν στο σκοτάδι, καθορίζουν τη ζωή μας περισσότερο από κάθε συνειδητή απόφαση.

Το πιο παράδοξο είναι ότι αυτή η εσωτερική ανάληψη δεν γίνεται από αδυναμία αλλά από αγάπη. Πολλές φορές το «εσωτερικό μας παιδί» πιστεύει πως αν πάρει πάνω του τον πόνο ενός γονέα ή ενός προγόνου, θα τον βοηθήσει, θα τον τιμήσει ή θα εξασφαλίσει τη θέση του στο σύστημα. Όμως, αυτή η κίνηση, όσο βαθιά κι αν είναι ως πρόθεση, δεν οδηγεί σε σύνδεση αλλά σε μπλοκάρισμα. Μας απομακρύνει από την αυθεντική μας πορεία και μας εγκλωβίζει σε μονοπάτια που δεν είναι δικά μας.

Έτσι, όταν και εάν φτάσουμε σε αυτήν την συνειδητοποίηση, καλούμαστε να κάνουμε και μία ακόμα. Η «αποδέσμευση» δεν σημαίνει απόρριψη. Δεν σημαίνει ότι διαγράφουμε το παρελθόν ή αρνούμαστε τους ανθρώπους που μάς το μετέδωσαν. Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε, με καθαρότητα και ευγνωμοσύνη, τη διαδρομή που διένυσαν εκείνοι πριν από εμάς, αλλά και το δικαίωμα να ακολουθήσουμε τη δική μας.

Αφήνουμε, όχι επειδή δεν αγαπάμε, αλλά επειδή αγαπάμε αρκετά ώστε να μην παραμορφώνουμε άλλο την πορεία μας στο όνομα μιας πίστης που δεν μάς υπηρετεί πια και τελικά μας ωθεί να χάσουμε το νόημα. Αφήνουμε εκείνα τα βάρη, όχι ως τιμωρία ή απόσταση, αλλά σαν μια πράξη καθαρής αγάπης. Αυτής που επιτρέπει στον καθένα να κρατά μόνο αυτό που του αναλογεί.

Σε αυτόν τον εσωτερικό διαχωρισμό υπάρχει μια λεπτή αλλά βαθιά πράξη τιμής. Τιμής προς τους άλλους και προς τον εαυτό. Και μόνο μέσα από αυτή την κίνηση μπορεί να γεννηθεί κάτι αληθινά δικό μας. Ένας λόγος, μια πράξη, μια ζωή που δεν στηρίζεται στην ανάγκη να εξιλεωθούμε για κάτι παλιό, αλλά στην ελευθερία να δημιουργήσουμε κάτι νέο.

Όταν αφήνουμε ό,τι δεν είναι δικό μας, κάτι αλλάζει βαθιά μέσα μας. Δημιουργείται χώρος. Ψυχικός, συναισθηματικός, υπαρξιακός. Χώρος για τη δική μας αλήθεια, τη δική μας χαρά, τις δικές μας επιλογές. Ελευθερία δεν σημαίνει να είμαι μόνος ή ανεξάρτητος. Σημαίνει να είμαι σε σύνδεση, αλλά χωρίς βάρη που δεν μου αναλογούν. Σημαίνει να ζω με αλήθεια και ελαφρότητα, πατώντας στα δικά μου θεμέλια.

Η Συστημική Αναπαράσταση είναι μια βιωματική διαδικασία που μάς επιτρέπει να αντιληφθούμε ό,τι μέχρι τώρα δρούσε μέσα μας σιωπηλά. Όχι μέσα από ανάλυση, αλλά μέσα από εμπειρία. Σε ένα πεδίο ψυχικής ενσυναίσθησης και βαθιάς παρουσίας, αρχίζει να αποκαλύπτεται αυτό που δεν είχε ποτέ αναγνωρισθεί. Παλιά βάρη, αθέατοι δεσμοί, ψυχικές υποχρεώσεις, ρόλοι και πεποιθήσεις που ενσωματώθηκαν χωρίς επιλογή.

Καθώς αυτά τα στοιχεία εμφανίζονται μπροστά μας, μπορούμε σταδιακά να τα αντιληφθούμε, να τα αναγνωρίσουμε χωρίς όμως να τα απορρίψουμε, και τελικά να σταθούμε απέναντί τους με σεβασμό. Να τα τιμήσουμε ως κάτι που υπηρέτησε, δίδαξε, διαμόρφωσε. Και τότε, ίσως γεννηθεί μέσα μας μια βαθύτερη πράξη, αυτή του «να τα αφήσουμε». Όχι για να απελευθερωθούμε από τον άλλον, αλλά για να επιστρέψουμε στον εαυτό μας.

Δεν χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα. Δεν χρειάζεται να επιβάλουμε τίποτα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε ειλικρινείς μπροστά στην αλήθεια μας. Γιατί κάποιες φορές, αυτή η αλήθεια λέει σιγά «αυτό δεν είναι δικό μου πια…».

Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή αρχίζει να ρέει ξανά. Με ελαφρότητα, καθαρότητα και με το νόημα που μπορώ να επιλέξω να της δώσω εγώ για μένα.

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείς να δεις το Επόμενο

Βιωματικό Εργαστήριο

Συστημικής Αναπαράστασης

https://www.kanariskaralis.com/events

Κανάρης Κάραλης, Ψυχολόγος

Αναγνωρισμένος Συστημικός Αναπαραστάτης Ε.Ι.Σ.Α.® (DGfS)

Συντονιστής Ομάδων Συστημικής Αναπαράστασης