Ο Αδιόρατος Φόβος ενός Καλά Κρυμμένου Μυστικού

Υπάρχουν πολλά μυστικά που κρατάμε μέσα μας.

Υπάρχουν αυτά που κρατάμε από τους άλλους.

Υπάρχουν και αυτά που τα κρατάμε από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Τα πρώτα, είναι αυτά που τα κρατήσαμε και συνεχίζουμε να τα κρατάμε γιατί έτσι χρειάζεται. Είναι αυτά που αφορούν το σύστημά μας. Μας δόθηκαν από την οικογένεια ή από τον κοινωνικό μας περίγυρο μαζί με έναν σιωπηρό κανόνα ότι «έτσι πρέπει» να γίνει. Αυτά τα μυστικά μας μαθαίνουν να προστατεύουμε, να αποσιωπούμε, να μην ξεχωρίζουμε όταν δεν πρέπει και να μπαίνουμε στην ταπεινότητα όταν χρειάζεται να προσαρμοστούμε και να επιβιώσουμε.

Τα δεύτερα, είναι αυτά που τα κρατήσαμε χωρίς να θέλουμε γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά σύμφωνα με την «ωριμότητα» που είχαμε τότε. Είναι αυτά που είναι και τα πιο φορτισμένα συναισθηματικά γιατί στην πραγματικότητα, ενώ υπήρχε η επιλογή να μην τα κρατήσουμε, δεν το κάναμε.

Είναι αυτά που αφορούν στις στιγμές που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε την αλήθεια μας. Αυτό που νοιώθαμε και είχαμε ανάγκη να εκφράσουμε για να προστατέψουμε τον εαυτό μας από αυτό που δεν ήταν δικό μας βάρος να σηκώσουμε. Είναι τα ανείπωτα λόγια που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε στον εργοδότη, στον φίλο, στον γονιό ή στον σύντροφό μας και τελικά τα κρατήσαμε μέσα μας να μας πληγώνουν αποσιωπώντας τα. Αφορούν τις στιγμές που δεν σταθήκαμε στο ύψος της δικής μας αλήθειας γιατί δεν ξέραμε πως να το κάνουμε ή γιατί απλά φοβηθήκαμε.

Και ενώ αυτά τα μυστικά, έχουν ριζώσει στο παρελθόν, συνεχίζουν να μας στοιχειώνουν στο παρόν. Μας τραυματίζουν ξανά και ξανά, όχι γιατί έχουν την δύναμη να το κάνουν από μόνα τους, αλλά γιατί τα κρατάμε ζωντανά μέσα μας. Είναι οι δικές μας σκιές που μας θυμίζουν την δική μας αδυναμία και την «αδικία» που βιώσαμε. Είναι αυτά που μέχρι και τώρα, στο σήμερα, μας κάνουν να νοιώθουμε ότι δεν αξίζουμε, ότι δεν μπορούμε να ανήκουμε με τον δικό μας τρόπο ή ότι δεν έχουμε δικαίωμα στην διαφορετικότητα.

Και κάπου εκεί είναι που ξεκινούν…

Οι Ατέρμονοι Φανταστικοί Εσωτερικού Διάλογοι

Κάπου εκεί έρχονται οι στιγμές που μέσα σου χτίζεις φανταστικούς διαλόγους με αυτόν, αυτήν ή αυτούς που θα ήθελες να είχες πει αυτά που έχεις ακόμα ανάγκη. Συζητάς, φαντάζεσαι και μιλάς μέσα σου με όλους αυτούς. Τους απευθύνεις αυτό που τότε είχες ανάγκη να πεις και σχεδιάζεις το πότε αυτό θα γίνει αλήθεια, στην πραγματικότητα.

Για να δικαιωθείς. Για να νοιώσεις ότι συνδέθηκες ισότιμα, όπως σου αξίζει να συνδέεσαι για να έχει νόημα αυτό το κομμάτι της ζωής σου. Για να σταματήσεις να λειτουργείς υπό την ομηρία αυτού που μέσα σου είναι το μυστικό σου, αυτού που συνεχίζει να σε τραυματίζει. Αυτού που στον βαθμό που μπορείς να το κρατάς μυστικό, σε αυτό το βαθμό συνεχίζει να σε «πνίγει».

Γιατί…

Πόσες φορές δεν φαντάστηκες να μιλάς με αυτόν ή αυτήν που σε πλήγωσε; Να του λες ή να της λες όσα δεν είπες την στιγμή που έπρεπε;

Πόσες φορές δεν σκηνοθετείς μέσα στο μυαλό σου την στιγμή που θα αποκαλύψεις την αλήθεια σου και θα διεκδικήσεις την δικαίωση που δεν είχες τότε;

Πόσες φορές δεν κοιτάς πίσω, εκείνες τις στιγμές που σε τραυμάτισαν επειδή απλά δεν έκφρασες αυτό που χρειαζόταν για να προστατέψεις τον εαυτό σου; Για να σε προφυλάξεις από αυτό που σήμερα αισθάνεσαι χρέος σου να κάνεις για σένα τον ίδιο και για σένα την ίδια;

Πόσες φορές κοιτάς πίσω, και βλέπεις αυτό που θα έπρεπε να είχες πει στον φίλο σου; Στον εργοδότη, τον γονιό, τον συγγενή ή τον σύντροφό σου;

Πόσες φορές έχεις ετοιμαστεί να το κάνεις στο τώρα σου αλλά την «κατάλληλη στιγμή» η αίσθηση της υποχρέωσης του φόβου ή απλά της ανάγκης να προστατέψεις τις σχέσεις σου σε ξαναβάζει να αισθανθείς για ακόμα μία φορά…

Το Δίλλημα

Τα Μυστικά αυτά δεν είναι απλά σκέψεις. Είναι ζωντανοί μνημονικοί μηχανισμοί που μας οδηγούν σε αδιέξοδα. Μας αναγκάζουν να επιλέξουμε ανάμεσα στο να εκφράσουμε την αλήθεια μας ή να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα σε περιορισμούς που αυτή, η δική μας σιωπή μας επιβάλλει για να έρθουμε αντιμέτωποι με την εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στην επίγνωση του τραύματος και της δυσκολίας να το αντιμετωπίσουμε λόγω φόβου, ενοχής και πιθανών συνεπειών.

Έτσι παρόλο που έχεις την επιθυμία να εκφράσεις την αλήθεια και να ελευθερωθείς από το βάρους του δικού σου μυστικού, ο φόβος για τις συνέπειες και την ενδεχόμενη μη αποδοχή που θα βιώσεις σε κάνει να το θάβεις ακόμα βαθύτερα. Σε κάνει να νοιώθεις ότι κάτι θα προδώσεις αν αποκαλύψεις τον εαυτό σου. Αυτό που πραγματικά είσαι. Αυτό που πραγματικά νοιώθεις στο σήμερα.

Αυτό που σε οδηγεί στην συγκατάβαση που μπορεί να την παίρνεις μαζί σου και να την κουβαλάς για πολύ καιρό, ίσως και χρόνια ολόκληρα. Χρόνια που είναι ο χρόνος ο δικός σου που αφιερώνεις τελικά στους άλλους αντί σε σένα να νοιώσεις μέσα σου την ελευθερία να υπάρχεις όπως ακριβώς έχεις εσύ ανάγκη να υπάρχεις.

Εκεί, μπροστά σε αυτήν την αίσθηση έρχεσαι αντιμέτωπος ή αντιμέτωπη με τον αδιόρατο φόβο ενός καλά κρυμμένου μυστικού που το γνωρίζεις μόνο εσύ. Με τον ίδιο σου τον εαυτό. Με την ζωή που ζεις μέσα σου αλλά κανείς δεν το ξέρει. Με την ίδια σου την δύναμη που την φοβάσαι. Που φοβάσαι να την εκφράσεις γιατί έτσι σε έμαθες ή σε έμαθαν να κάνεις. Να είσαι το καλό παιδί που για να ανήκει θα πρέπει να πνίγει τα συναισθήματά του, την αλήθεια του.

Από εκεί, από την θέση του «καλού παιδιού», ο δρόμος αρχίζει να φαντάζει όλο και πιο αδιέξοδος γιατί δεν είναι απλά ο δρόμος του «καλού παιδιού». Είναι ο δρόμος του μυστικού. Είναι ο δρόμος που στο τέλος του έχει μόνο ένα δίλλημα που σε φέρνει αντιμέτωπο ή αντιμέτωπη με την βαθύτερή σου επιθυμία. Με αυτήν που πηγάζει από αυτό που είσαι και με αυτό που σου απαγορεύσανε να γίνεις.

Πολλά θα μπορούσαν γραφτούν…

…για να γίνει το κείμενο αυτό ακόμα περισσότερο κατανοητό σε αυτόν ή αυτήν που ίσως αισθάνεται να κρατάει ένα τέτοιο μυστικό.

Εσύ όμως που μπορείς και το βλέπεις ξεκάθαρα μέσα σου βαθιά κρυμμένο και μπορείς ακόμα να του επιτρέπεις να σε τραυματίζει και να αποδέχεσαι τους περιορισμούς που σου θέτει στην ζωή σου, μπορείς επίσης να αναρωτηθείς…

Τι θέλεις πραγματικά από σένα;

Ποιος ή ποια ήσουν τότε και ποιος ή ποια είσαι στο σήμερα;

Σήμερα ξέρεις, γνω-ορίζεις όλο και περισσότερο εσένα. Αποκτάς, μέρα με την ημέρα όλο και μεγαλύτερη επίγνωση αυτού που κάποτε σε τραυμάτισε και έγινε το μυστικό σου.

Ίσως να αναρωτιέσαι αν είναι αργά για να γίνει κάτι. Ίσως νοιώθεις ότι δεν μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου με τον τρόπο, την δύναμη και την αποφασιστικότητα που έχεις σήμερα για να αποσβέσεις όλη την ενοχή προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Ίσως αυτό το βάρος να παραμένει κλειδωμένο μέσα σου, στο μυαλό, στην καρδιά και την σκέψη σου και εσύ ακόμα να αναζητάς τον τρόπο να το απελευθερώσεις.

Κι έτσι, αυτό συνεχίζει να ζει μέσα σου. Ένα μυστικό που δεν μπορείς να μοιραστείς ούτε με το φίλο ή τον γονιό, ούτε με τον εργοδότη σου αλλά ούτε ακόμα με τον ή την σύντροφό σου.

Γιατί αν το κάνεις…

Ίσως χάσεις μία φιλία. Ίσως χάσεις την δουλειά σου. Ίσως αποξενωθείς από τον γονιό σου. Ίσως απομακρυνθείς από τον σύντροφό σου. Όλους αυτούς που για ακόμα μία φορά, καλύπτουν προσωρινά το κενό σου.

Όλους αυτούς που στο σήμερα απαντούν σε όλες σου τις ερωτήσεις αλλά όχι σε αυτήν που εσύ έχεις ανάγκη να κάνεις και που μπορεί να αναλύεται σε πολλές αλλά είναι μόνο μία…

Μπορείς να είσαι ο εαυτός σου;

Μπορείς να εκφράσεις αυτό που σε πληγώνει;

Μπορείς να φύγεις μακριά από αυτό που συνεχίζει να σε πληγώνει;

Μπορείς να κάνεις τις δικές σου επιλογές;

Μπορείς να βάλεις τα δικά σου όρια;

Μπορείς πλέον να μην κουβαλά το βάρος των άλλων;

Μπορείς να επιστρέψεις το μυστικό σε αυτόν που του ανήκει;

Μπορείς να σταματήσεις να είσαι πλέον εσύ όποιο το μυστικό;

Για πόσο ακόμα θα το κρατάς μέσα σου;

Μπορείς να συγχωρέσεις τον εαυτό σου στο τότε που δεν ήξερε και δεν είχε την δική σου ωριμότητα, την δύναμη και την αποφασιστικότητα να υπάρξει να μέσα σου;

Απλά οραματίσου τον και νοιώσε την απάντηση μέσα σου.

Για πόσο ακόμη;

Με την μέθοδο της Συστημικής Αναπαράστασης, μπορούμε να κοιτάξουμε μέσα μας και να δούμε, να βιώσουμε κομμάτια μας που παραμένουν «μυστικά» από την συνείδησή μας.

Μπορούμε να τα φέρουμε στην επιφάνεια. Να τα αντιληφθούμε να τα συνειδητοποιήσουμε και να αποκτήσουμε την επίγνωσή τους για να μπορέσουμε να τα μετουσιώσουμε σε αυτό που μέσα μας θα μας επιστρέψει πίσω όλη την ζωτική ενέργεια που έχουμε σπαταλήσει στους αέναους ψυχοφθόρους φαύλους κύκλους που στερούν τον νόημα που μπορούμε να δώσουμε εμείς στην δική μας ζωή.

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείς να δεις περισσότερα για αυτό:

https://www.kanariskaralis.com/systimiki-anaparastasi

Κανάρης Κάραλης, Ψυχολόγος,

Πιστοποιημένος Συντονιστής Ομάδων

Συστημικής Αναπαράστασης