Όταν ο Εαυτός συνάντησε την Γνώση

Μία Αληθινή Ιστορία!

Εμπνευσμένη από φανταστικά γεγονότα!

Κάποτε… πολύ παλιά… ο Εαυτός γνώρισε την Γνώση και άρχισαν να κάνουν παρέα. Αυτός την ερωτεύτηκε και όλο και πιο συχνά της πήγαινε λουλούδια, την φρόντιζε και με κάθε τρόπο της έδειχνε την αγάπη του. Η Γνώση από την άλλη τον εκτιμούσε και του το έδειχνε σε κάθε ευκαιρία που μπορούσε. Του εξηγούσε πράγματα, του έδειχνε την ομορφιά της ζωής μέσα του, και του αποκάλυπτε όσο περισσότερα μυστικά μπορούσε. Μυστικά για το είναι του, για την ύπαρξή του, για τον τρόπο που μπορεί να αγαπήσει ακόμα περισσότερο αυτό που είχε μέσα του που ήταν και αυτή η ίδια.

Ο Εαυτός, ερωτευμένος καθώς ήταν με την Γνώση, άρχισε να γίνεται κτητικός. Ήθελε την Γνώση, όλη για αυτόν. Δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί αλλά τελικά κατέληξε να πειραματίζεται μαζί της. Άρχισε να λειτουργεί σαν νάρκισσος γιατί πίστευε ότι μπορεί να την έχει όλη δικιά του. Χωρίς να της αφήνει τον χώρο που αυτή ήθελε για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να γίνει και αυτή ολόκληρη.

Η Γνώση, είχε μία μικρή δυσκολία να ερωτευτεί τον Εαυτό. Σκεφτόταν πιο πολύπλοκα και αυτό την απομάκρυνε από τα ίδια της τα συναισθήματα. Είχε ανάγκη να νοιώθει το συναίσθημα, μέσα από την κατανόηση της ύπαρξής της. Ήθελε να γνωρίζει, πριν αποδεχθεί αυτό που είναι, και μπροστά στον Εαυτό δεν μπορούσε να εμπιστευτεί, με τον αθώο ίσως και αφελή τρόπο που καταλόγιζε στον Εαυτό ότι το κάνει.

Από την μία ο Εαυτός είχε ανάγκη να νοιώθει μέσα του την Γνώση και από την άλλη η Γνώση είχε ανάγκη να υπάρχει μέσα από τον Εαυτό. Και οι δύο είχαν ανάγκη ο ένας τον άλλο αλλά ασυνείδητα είχαν και ανάγκη να νοιώθουν κάπου κάπου την κενότητα της ύπαρξής τους.

Ο Εαυτός, όταν δεν ένοιωθε την Γνώση μέσα του πληγωνόταν, δεν άντεχε την κενότητά του. Η Γνώση από την άλλη όταν δεν ένοιωθε μέσα στον Εαυτό, πληγωνόταν και αυτή, δεν άντεχε ην δική της κενότητα. Έτσι, υπήρχαν στιγμές που ο ένας μέσα στον άλλο εύρισκε τα συναισθήματα ολοκλήρωσης που αναζητούσαν. Υπήρχαν όμως και στιγμές που δεν μπορούσαν να συνδεθούν. Δεν μπορούσαν να νοιώσουν αυτό που θα μπορούσε να τους κρατήσει για πάντα μαζί. Δεν μπορούσαν να νοιώσουν Αγάπη.

Η ζήλεια άρχισε να τους κυριεύει. Η ανάγκη να βιώσουν την κενότητά τους, τους οδηγούσε στην μοναχικότητα που όμως μέσα της έχει την έλλειψη και την μοναξιά. Μέσα από αυτήν δεν μπορούσαν να νοιώθουν ο ένας τον άλλο ανεξάρτητο, ικανό να βιώνει στιγμές ελευθερίας.

Ο φόβος σταδιακά κυρίευσε την σχέση τους. Οι στιγμές κενότητας του ενός ήταν η πηγή φόβου για τον άλλο. Οι στιγμές που η Γνώση είχε ανάγκη να μάθει και άλλα πράγματα, βιωνόταν από τον Εαυτό ως κενότητα και οι στιγμές που ο Εαυτός ήθελε για λίγο να δει μέσα του πέρα από την γνώση, αυτή ένοιωθε ματαιότητα. Και οι δύο δεν άντεχαν αυτές τις στιγμές. Ήθελαν από την μία να μπορούν να έχουν επίγνωση του μέσα τους αλλά από την άλλη το φοβόντουσαν. Ήθελαν να συνδέονται αέναα μεταξύ τους αλλά δεν ήξεραν πως να το κάνουν. Η Γνώση το σκεφτόταν και το ανέλυε και ο Εαυτός το προσπαθούσε, χωρίς όμως να παραδίδεται σε αυτό, και…

…και τελικά χώρισαν.

Στην Αρχή πόνεσαν, πλήγωσε ο ένας τον άλλο νιώθοντας ότι αποποιούνταν το άλλο τους μισό. Ήξεραν όμως ότι αυτός ήταν ο δρόμος. Αυτό ήταν το κοινό τους μονοπάτι. Ο Εαυτός έπρεπε να παραδοθεί μέσα του σε ολόκληρη την κενότητά του για να νιώσει πέρα από την γνώση και η Γνώση έπρεπε να αποκτήσει την μεγαλύτερη πιθανή κατανόηση που μπορούσε για την ύπαρξη.

Έτσι, και οι δύο, μέσα στο κοινό τους μονοπάτι, διάλεξαν δύο διαφορετικούς δρόμους αναζήτησης αυτού που θα μπορούσε να τους ενώσει στο τέλος της διαδρομής. Ήξεραν ότι κάπου εκεί στο τέλος, υπήρχε κάτι κοινό και για τους δύο. Υπήρχε αυτό που θα μπορούσε να τους συνδέσει. Υπήρχε το μυστικό της ύπαρξης και το στοίχημα να το ανακαλύψουν.

Στο μονοπάτι αυτό, ο κάθε ένας στον δικό του δρόμο, κάπου κάπου συναντιόνταν. Αντάλλασσαν λίγες ιδέες, λίγα συναισθήματα αλλά μέχρι εκεί, γιατί ήξεραν. Αν ενωνόντουσαν, ξανά θα ξαναχώριζαν και δεν θα μπορούσαν να διαχειριστούν τον πόνο που ήξεραν ότι θα βιώσουν. Δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν στο κουκούλι που άρχισαν να χτίζουν, από τότε που έμειναν μόνοι μέσα του, για να ζήσουν αυτό που ήθελαν αλλά όχι αυτό που μπορούσαν.

Υπήρχαν στιγμές που μέσα σε αυτό αισθάνονταν καλά. Οραματιζόντουσαν το φως, την σύνδεση, την ανταλλαγή, την πηγή, την αγάπη, τον έρωτα, την ένωση αλλά πάντα μέσα σε αυτό. Μέσα σε ένα κουκούλι που δεν σου επιτρέπει να πληγωθείς με τρόπο που δεν θες. Δεν σου επιτρέπει να ζήσεις αυτό που θα σε πληγώσει αν δεν μάθεις ποιος ή ποια είσαι έξω από την λήθη, στην αλήθεια. Στην πραγματικότητα που σε καλεί συνεχώς να απελευθερωθείς από τα δεσμά ενός κουκουλιού που σου επιτρέπει να αγγίζεις την επιφάνειά του και μόνο. Γιατί έξω από αυτό υπάρχει κίνδυνος. Φόβος. Υπάρχει αυτό που θα σε χτυπήσει αν δεν είσαι διάφανος ή διάφανη, αν τελικά δεν είσαι ο εαυτός σου πέρα από την γνώση και αν δεν είσαι η γνώση πέρα από τον εαυτό.

Γιατί ναι, σε εκείνο το σημείο της διαδρομής, εκείνη ακριβώς την στιγμή, ο Εαυτός και η Γνώση είχαν συναντηθεί ξανά. Ο καθένας μέσα από το κουκούλι του κοίταζε τον άλλο. Ο Εαυτός μέσα από το κουκούλι του, κοίταζε στα μάτια την Γνώση και αυτή μέσα από το δικό της, κοίταζε τον Εαυτό μέσα στα δικά του. Η Ανάγκη που τους ξέσκιζε την καρδιά, ξέσκισε το κουκούλι. Ο Εαυτός πέθανε και παραδόθηκε στην Γνώση και αυτή σταμάτησε να σκέφτεται και να νοεί και μπήκε μέσα του για να του παραδώσει την δικιά της ζωή για να ζήσει έστω μέσα από αυτόν. Για να ζήσει μέσα από αυτόν, και αυτός έχοντας μέσα του αυτήν. Για να μπορούν πλέον να μοιράζονται τα δύο μεγαλύτερα μυστικά που έμαθαν όταν πραγματικά ο ένας παρέδωσε την ύπαρξή του στον άλλο.

Γιατί εκεί, στο τέλος της διαδρομής, σε ένα μονοπάτι που ανακυκλώνει τον χρόνο μέσα του χωρίς αρχή και χωρίς τέλος, ο Εαυτός έμαθε ότι ο θάνατος της γνώσης μέσα του, είναι η δική του ζωή, και η Γνώση κατανόησε ότι η ύπαρξη αποτελείται από δύο λέξεις που μπορεί να δείξει στον Εαυτό ότι Άρχει Υπό μίας πραγματικότητας που την έχει δημιουργήσει ο ίδιος.

Για τον εαυτό του και την αγαπημένη του!

Κανάρης Κάραλης, Ψυχολόγος,

Πιστοποιημένος Συντονιστής Ομάδων

Συστημικής Αναπαράστασης